#KiboleKolejorza grający w piłkę pod szyldem Wiary Lecha nigdy w swej karierze nie odpuścili wyjazdu. Chciały to wykorzystać Wielkopolska Komorniki, ich mecz z kibolami Kolejorza miał się odbyć w najbliższą niedzielę. Wyjazd do Białegostoku równałby się z walkowerem dla Drużyny Wiary Lecha. Ostatecznie klub z Komornik ustąpił, chyba się zreflektowali, że w naszym fyrtlu TYLKO LECH POZNAŃ!
Niemniej jutro o 16:00 w Komornikach warto to zaznaczyć wspierając trzecią siłę piłkarskiego Poznania - kiboli z Wiary Lecha.
Tymczasem przypominamy prawdopodobnie najlepszy mecz wyjazdowy #DWL z 2011. To była atmosfera : )
Wyróżnione na HejLech.pl
Rybicki Kazimierz Zygmunt
ur. 20 kwietnia 1897 w Rzeszynku, pow. Strzelno, zm. 6 stycznia 1985 w Pile
pułkownik, powstaniec wielkopolski, kawaler Krzyża Złotego i Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari. Syn Adeli Kokocińskiej i Albina, urzędnika gospodarskiego. Wychowany w rodzinie szanującej i kultywującej narodowe tradycje. Do szkoły powszechnej, 1904-1911, chodził w Dużym Sławsku oraz Wójcinie. W 1906 brał udział w strajku szkolnym. W latach 1911 – 1914 uczył się w Średniej Szkole Handlowej w Poznaniu.
25 sierpnia 1914, jako poddany pruski, został zmobilizowany do 8 Pułku Grenadierów Gwardii. Kolejno przebywał na froncie wschodnim(1914-1916), zachodnim (1916-1917),włoskim (1917-1918) i ponownie zachodnim (w 1918). Pod koniec wojny w stopniu kaprala służył w wojskach lotniczych, z którymi 9 grudnia 1918 dotarł do Piły celem demobilizacji.
W Pile dowiedział się o przygotowaniach do wybuchu powstania wielkopolskiego. 15 grudnia 1918 opuścił szeregi wojsk pruskich i przez Bydgoszcz dotarł do Poznania. Wstąpił do organizacji patriotycznych – Związku Sokolego i Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej. Wezwany do chorej matki wyjechał do Bieganina k. Pleszewa , tam otrzymał wiadomość o wybuchu powstania. Z pięcioma ochotnikami brał udział w opanowaniu Ostrowa Wielkopolskiego, walczył pod Kępnem i Zdunami. Od 9 stycznia 1919 służył w 29 Pułku Strzelców w Kaliszu, a od 14 marca do 1 lipca 1919 w wojskach lotniczych na froncie jarocińskim. 30 marca 1919 awansuje do stopnia sierżanta sztabowego.
Od 1 lipca 1919 do 8 marca 1920 był podchorążym Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu. 1 kwietnia 1920 otrzymał stopień podporucznika Wojska Polskiego i został dowódcą kompanii w 65 Starogardzkim Pułku Piechoty. W jego szeregach walczył na froncie Litewsko-Białoruskim. Za czyny bojowe odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W latach 1921 – 1938 dowodził kompanią i batalionem w macierzystym pułku awansując do stopnia majora. W 1938 opracował publikację „Zarys historii wojennej 2 Batalionu Strzelców”, wydaną w serii „Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920”. 1 listopada 1938 został dowódcą II Batalionu 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty w Lublińcu, z którym wyruszył na Wojnę Obronną 1939. Walczył pod Częstochową, Kielcami, w odwrocie dotarł z batalionem do Łaskarzewa, gdzie 24 września 1939 nastąpiło rozformowanie zgrupowania.
W październiku 1939 odnalazł rodzinę w Białymstoku. Wierny jednak żołnierskiej przysiędze, niebawem udał się na Litwę z zamiarem przedostania się do Francji i wstąpienia do Wojska Polskiego, organizowanego przez gen. Władysława Sikorskiego.
24 lutego 1940 wydalony przez miejscową policję poza granice Litwy do Związku Radzieckiego, aresztowany został przez NKWD i skazany na 5 lat zsyłki do kopalń Workuty.Za próbę ucieczki dodatkowo ukarano go dwoma dalszymi latami katorgi.
Zwolniony po podpisaniu w sierpniu 1941 traktatu polsko-sowieckiego, rozpoczął okres żołnierza tułacza. 27 września 1941 zgłosił się do armii gen. Władysława Andresa. Otrzymał przydział do 18 Pułku Piechoty 6 Dywizji Piechoty. W marcu 1942 wraz z Armią opuścił ZSRR i służył na Środkowym Wschodzie - Iranie, Iraku, Palestynie i Egipcie. Wgrudniu 1943 przerzucony został do Włoch. Od marca 1944 służył w II Korpusie Polskim we Włoszech. Jako żołnierz 2 Grupy Artylerii walczył, od 11 do 20 maja 1944, pod Monte Cassino. Póżniej został przetransportowany do Wielkiej Brytanii. W szeregach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim służył i walczył od 1 kwietnia 1942 (Środkowy Wschód) do 20 czerwca 1947.
Do Polski powrócił 24 czerwca 1947. W lutym 1948 z rodziną osiedlił się w Pile. Kupił dom przy al. Niepodległości 106. 2 kwietnia 1948 podjął pracę jako urzędnik w Starostwie Powiatowym w Pile, a od 2 czerwca 1950 do 28 lutego 1955 był referentem w Narodowym Banku Polskim. W latach 1955 - 1964 pracował w Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem”. Stąd przeszedł na emeryturę.
Do służby w Ludowym Wojsku Polskim, mimo składanych mu wielokrotnie propozycji nie wstąpił. 31 grudnia 1950 przeniesiony został do rezerwy, w stan spoczynku przeszedł 1 stycznia 1958. Zweryfikowany w listopadzie 1949 otrzymał ocenę „ Politycznie niepewny, zaufania nie budzi. Wymaga obserwacji organów bezpieczeństwa”. Zgodnie z tym zapisem był do 1956 szykanowany w pracy, a Urząd Bezpieczeństwa przeprowadzał często w jego domu rewizje w poszukiwaniu „materiałów z Londynu”. Sytuacja zmieniła się częściowo po październikowej odwilży w 1956. Wówczas wstąpił do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Pełnił funkcję wiceprezesa. Walczył dla członków Związku, towarzyszy broni ze wszystkich frontów, o zasłużone awanse, odznaczenia, renty i zapomogi. Zmarł w Pile, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w grobowcu rodzinnym.
#PowstaniecWielkopolski #Piłapamięta #27grudniaPIŁAmaszeruje #powstańMY #PilscyPatrioci
#powstańMY
#PowstaniecWielkopolski
Andrzej Urbaniak
Urodził się 25 listopada 1895 roku w Trzciance (pomiędzy Lwówkiem a Opalenicą) , powiat nowotomyski. Do 3 maja 1915 roku odbywał praktykę u leśniczego w Porażynie.Tego dnia został wcielony do armii niemieckiej. Skierowano go do Jeleniej Góry, do 15 Batalionu Strzelców. Po sześciotygodniowym przeszkoleniu, trafił na front do Serbii. W styczniu 1916 roku został przeniesiony na front do Francji, pod Verdun, gdzie awansował na podoficera. 15 maja 1916 roku został ciężko ranny. Po wyleczeniu uznano go za niezdolnego do walki i przydzielono do ćwiczenia rekrutów w Biblou, w Belgii, gdzie przebywał do zakończenia I wojny światowej.
26 grudnia 1918 roku wracając do Polski, zatrzymał się w Poznaniu. Przyłączył się do oddziału powstańczego i został dowódcą warty na tamtejszym dworcu głównym. 27 grudnia 1918 roku, gdy na mieście wybuchła strzelanina, wraz ze swoim patrolem, rozbroił oddział niemiecki.
28 grudnia 1918 roku uzyskał zgodę porucznika Langego na wyjazd do Opalenicy, w celu utworzenia tam oddziału powstańczego. Już dzień później, wraz z Edmundem Klemczakiem zaczęli organizować Kompanię Opalenicką, której początkowy skład wynosił 80 ludzi.
1 stycznia 1919 roku oddział Urbaniaka opanowała wszystkie ważne urzędy i miejsca w Opalenicy. 6 stycznia 1919 roku Kompania Opalenicka zdobyła majątek Prażyn, a następnie zajęła bez walki Nowy Tomyśl. Następnie skierowano ją do Zbąszynia. W Chrośnicy Kompania podzielona została na trzy plutony. Jednym z nich dowodził Andrzej Urbaniak. Jego zadaniem było zajęcie Nowego Dworu, co udało się. Pozostałe dwa plutony miały zdobyć Zbąszyń, jednak ich atak z 7 stycznia 1919 roku nie zakończył się sukcesem.
11 stycznia 1919 roku, na rozkaz dowódcy Kompani Opalenickiej – Edmunda Klemczaka, Andrzej Urbaniak ze swoim plutonem udał się pod Łomnicę, aby wesprzeć Kompanię Poznańską. Niemieckie oddziały po zaatakowaniu ich od strony Międzychodu uciekły, jednak ponowny atak na Zbąszyń nie powiódł się. Kompania Opalenicka odzyskała Nową Wieś, którą Niemcy ostrzeliwali ogniem artylerii. 12 stycznia 1919 roku, Niemcy przygotowali atak w sile dwóch batalionów. Pluton Andrzeja Urbaniaka wycofał się z zajmowanych pozycji, by zaatakować Niemców od tyłu. Na skraju lasu powstańcy otworzyli do nich ogień, zmuszając do ucieczki w kierunku szosy Babimost – Zbąszyń. W lesie zdobyli niemieckie wozy z bronią (karabinami ręcznymi i maszynowymi). W walkach pod Zbąszyniem zginęło 38 powstańców.
Po zakończeniu powstania, Andrzej Urbaniak pozostał w wojsku i służył w 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich, jako żołnierz zawodowy do 1929 roku. Wtedy został przeniesiony do pracy w kolejnictwie, gdzie pracował na stanowisku tormistrza do emerytury.
23 lutego 1921 roku odznaczony został Krzyżem Walecznych. Uchwałą Rady Państwa nr 0 / 1048 z dnia 17 grudnia 1958 roku, odznaczono go Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. 22 grudnia 1966 roku przyznano mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 23 lipca 1984 roku w Złotnikach i pochowany został na cmentarzu w Chludowie.
źródło:
"Mieszkańcy Gminy Suchy Las i okolic w Powstaniu Wielkopolskim"
Autor: R.Chruszczewski
Kolejorz w meczu 18. kolejki LOTTO Ekstraklasy pokonał Śląsk Wrocław 2:0 (0:0). Bramki dla Lecha zdobyli Joao Amaral (76’) oraz Christian Gytkjaer (90’). Na trybunach zasiadło 12 545 kibiców.
Pierwsze zwycięstwo trenera Nawałki w Lechu, ale to jeszcze nie przełom, lecz błysk geniuszu jednego zawodnika. Drużyna grała gorzej niż w tych spotkaniach, gdy prowadził ją Dariusz Żuraw. W meczu ze Śląskiem nie było polotu, przemyślanych, widowiskowych, płynnych akcji. Toczyła się twarda, pozbawiona radości gra, z powtarzającymi się błędami, częstymi stratami. Duży wpływ na to miała dogorywająca murawa, dziurawa, grząska i śliska. Szczególnie źle oglądało się pierwszą połowę, gdy Lech nie potrafił przeprowadzić choćby jednego efektownego ataku. Stało się oczywiste, że o wyniku zadecydują umiejętności poszczególnych piłkarzy, ich indywidualne zrywy. W zespole gospodarzy jakości jest zdecydowanie więcej i właśnie to przesądziło o wyniku.
Krótko przed gwizdkiem na przerwę obejrzeliśmy pierwszą w tym spotkaniu udaną akcję. Oczywiście indywidualną. Na potężny strzał z ponad 30 metrów zdecydował się Gytkjaer i niewiele mu brakowało do powodzenia. W drugiej połowie przełom nie nastąpił. Widać było, że nowy trener nie naprawił, ale pogorszył grę drużyny. Kwadrans przed końcem sytuację uratował Joao Amaral. Po indywidualnej akcji zdecydował się na strzał. Zrobił to mistrzowsko, piłka wpadła do bramki tuż przy słupku. Gdyby nie to fenomenalne zagranie, nie byłoby goli. Padły aż dwa, bo tuż przed końcem, gdy Śląsk nacierał całą drużyną, Lech skontrował i sytuacji sam na sam nie zmarnował Gytkjaer. To spotkanie unaoczniło, ile Lechowi brakuje choćby do formy sprzed przyjścia Nawałki.
08.12.2018, 11:35
Nie zgadzam sie ze zagral gorzej niz w meczach sprzed Nawalki. Przede wszysykim organizacja gry obronnej byla duuuzo lepsza. Nawet Janicki zagral niezle...
09.12.2018, 00:47
Ja mam wrazenie ze pan Jozef czasem oglada inne mecze Lecha.
#powstańMY #PowstaniecWielkopolski
Adam Kłodziński (1875-1957), członek Straży Ludowej w Szubinie.
Urodził się 11 grudnia 1875 w Szubinie.
W czasie I wojny światowej służył, przez trzy lata, w armii pruskiej z której został zwolniony
25.11.1918. Od stycznia do czerwca 1919 roku brał czynny udział w powstaniu, co potwierdził na piśmie komendant Straży Ludowej w Szubinie, Jan Piasecki.
Pracował jako robotnik u pracodawców prywatnych w tym, około osiem lat, u przedsiębiorcy
budowlanego Pana Olszewskiego. W maju 1920 ubiegał się o posadę stróża nocnego w szubińskim Magistracie. Od 30.10.1904 należał do Katolickiego Związku Robotników Polskich.
Związek małżeński zawarł w 1902 roku z Franciszką z domu Konieczną. Mieli czwórkę dzieci, Hieronima, Stefana, Leokadię i Wiktora.
Zmarł w 1957 roku w Szubinie i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Autor: Jacek Paszkiewicz
(kwiecień 2015)
Archiwum rodzinne państwa Kłodzińskich.
